İlk kara delik fotoğrafı, insan oğlunun kainatta hala miyop olduğunu gösteriyor. Elbette bu miyopluğun arası 53 milyon ışık yılı uzaklıkta yar alan, Messier 87 Galaksisi merkezindeki kara delik için geçerli. Güneşten 6,5 milyon kat daha ağır olmasına karşın epey küçük bir yapıdan kelam ediyoruz. Bu da onu üstün kütleli kara delik haline getiriyor. Powehi ismi verilen bu kara delik hakkındaki daha ayrıntılı bilgiye içerik sonundan ulaşabilirsiniz.
Şimdi asıl mevzumuza yani kara deliklerin zıttı olan beyaz denliklere dönelim. Bunun için kara deliklerin oluşumuna kısaca yakından bakmalıyız. Bildiğiniz üzere kara delikler, Güneşimizden bile binlerce kat daha büyük olan yıldızların vefatıyla meydana geliyorlar. Yıldızların giderek sertleşen çekirdeği, kütle çekim kuvveti ve ışıma istikrarlarının kırılmasına neden oluyor.
Bu kırılma anını ise harika nova olarak biliyoruz. Çökme sonucunda oluşan, ışıma yapmayan, saatte milyonlarca kilometre süratle dönen, çeperinin içinde nelerin döndüğünü hala bilmediğimiz tuhaf şeylere de kara delik diyoruz:
Peki ya kara deliklerin tam zıttı olan beyaz delikler? Hala onlardan birisini göremedik. Tıpkı kara deliklerde olduğu üzere varlıklarını teorik olarak, kağıt üzerinde kanıtlayabiliyoruz:
İlk kara delik fotoğrafını yayınlayana dek gördüğümüz bütün görseller, teorik illüstrasyon teknikleriyle karşımıza çıkmıştı. Kara deliklerin varlığına inanmamızı sağlayan şey, teleskoplarımızla yakaladığımız farklı dalga uzunluklarına sahip ışımaların, kimi bölgelerde tuhaf hareketler sergilemesiydi. O bölgelerde kara deliklerin olabileceğine dair Einstein'dan bu yana Hawking dahil herkes baş yordu.
Şimdi tıpkı şeyler kara deliklerin teorik olarak zıttı olduğu düşünülen beyaz delikler için de geçerli. Beyaz deliklerin kara deliklerin bilakis kütle çekim kuvvetine değil, tam bilakis bir itme kuvvetine sahip olduğu düşünülüyor. Kara deliklere arttıkçe tesiri artan ve vaktin bile yavaşlamasına yol açan yer çekimi, beyaz delikler etrafında aksi formda işliyor. Bir diğer deyişle beyaz delikler çekmiyor itiyorlar. Yaklaştıkça itiş kuvvetlerinde de artış yaşanıyor.
Yani beyaz delikler, kara deliklerin teorik olarak zıt kutbu üzere davranıyorlar. Ortalarında bir kıymetli fark daha var:
Beyaz delikler kara deliklerin bilakis isimlerini borçlu oldukları beyaz ışıklar saçıyorlar. Yani bir bakıma güce sahipler, ışıma üretiyorlar. Bu da onların kara deliklerin bilakis bir “olay ufkuna” sahip olmadıklarını ortaya koyuyor. Olay ufku, kara deliklerin dışında bulunan çepere verilen teorik bir isim ve arkasında neler döndüğünü hala bilmiyoruz. Bu muazzam kütlenin içine giren cisimlerin başına nelerin geldiği net değil.
Beyaz deliklerin teorik olarak olay ufukları bulunmadığından güçleriyle etraflarındaki entropi sürecini epeyce yavaşlatabilirler. Entropi, Hawking'in ortaya attığı bir tabirdir. Kainatta her şeyin giderek bozulduğunu, her yapının vakitle dönüştüğünü ve sonunun geldiğini tanımlar. Beyaz delikler ise yaydıkları güçlü ışıma sayesinde etrafındaki entropi sürecini uzatırlar.
Peki ya teorik olarak beyaz deliklerle kara delikler yan yana gelirlerse ne olur?
Hawking'in şimdi kanıtlanamayan teorisine nazaran beyaz delikler, kara deliklerin çıkış noktası niteliğini taşıyorlar. Kendisine nazaran beyaz deliklerin sonsuz gücünün tek açıklaması bir halde kara deliklerle temaslı olmaları. Bu da bizi bir öteki teorik uzay oluşumuna, yani solucaneliklerine götürüyor. Hawkinge nazaran kara deliğe sürüklenip olay ufkunu aşarak tekillik ortamına giren bir cisim, bir beyaz delikten çıkış yapıyor. Temel olarak kozmosun bir noktasından bir diğer noktasına transfer gerçekleştirmiş oluyor.
Stephen Hawking, beyaz deliklere ait görüşlerini, kara deliklerde yaptığı kadar temellendiremedi. Tahminen de ilerleyen yıllarda, şu anda yalnızca bilimsel bir söylenti niteliği taşıyan beyaz deliklere ait bulgular elde edilecek. Tahminen de solucandelikleri büsbütün gerçek.
Solucandeliklerine ve onlara dair bilimsel açıklamalara da bir öbür içeriğimizde ayrıntılı olarak değineceğiz. Çünkü bu oluşum birinci sefer Einstein ve çalışma arkadaşı Rosen tarafından ortaya atılan, beyaz delikler dışında da birtakım açıklamaları olan bir teoriye dayanıyor.
