Bilimsel çalışmalar için denek olmayı kabul eden pek çok bireyden biri olan Philip Ball, bir bilim muharriri. Bir nöroloji laboratuvarında kendisinin hücreleri kullanılarak üretilen küçük beyinleri gören muharrir, hayli farklı tespitlerde bulunuyor.
Araştırmanın temel emeli bunamaya karşı bir tahlil geliştirmek. Bunun için de beyin modellerine muhtaçlık duyuyorlar. Böylece araştırmacılar beyinde bunamayı tetikleyen sistemleri ortaya çıkarmayı amaçlıyor.
Ancak araştırmanın sonucunda müellif kendi beyninin kolaylaştırılmış bir genetik kopyası ile karşılaştı. Bir petri kabında saklanan küçük beyin, müellifi bizi biyolojik olarak insan kılanın ne olduğunu merak etmeye itti. Ball hususla ilgili bir kitap kaleme aldı.
Ball, geçen kasım ayında küçük beyinlerin birçoklarının kısa müddette öldüğünü söyledi. Bir tanesi ise hayatta kalmayı, kök salıp izole bir insan beyni örneği oluşturmayı başardı. Ball, bu bu organın insan beyni ile birebir olmadığını biliyor, örneğin küçük beyinde algı sensörü bulunmuyor. Yeniden de varlığı bile müellifi biyolojik olarak insanı tanımlayan etmenleri düşünmeye itmeye yetti.
“Bu hissi artık insan vücudunun hiçbir fizikî tarifiyle bağdaştıramıyorum, kompozit ve birleşik yapımızın tabiatı hakkında her zamankinden daha fazla farkındalığa sahibim: Biz hücreler topluluğuyuz.” diyen Ball, kitabında biyomedikal araştırmaların genelde cinsiyetçi ve ırkçı geçmişi olduğuna da değinerek, her devirde ortaya çıkan önyargıların araştırmaları nasıl etkilediğini kaleme aldı.
Nature mecmuası için kitabın incelemesini yazan ve kitabın emelinin saf, objektif bilim fikrinin saçmalığı olduğunu söyleyen Natalie Kofler, “Bilimin algısı amansız biçimde kültürle bağlıdır. Bu her vakit bu türlü oldu – ikisine de tesir etti.” diyor.
