Dünya’nın son buzul çağında, sıcaklıklar düşüp gezegen buz tuttukça denizlerde katman katman buz katmanları oluştu. Vakitle okyanusların altında kalan bu katmanlar, çöktükleri noktalarda tatlı su denizleri oluşturdu. Varlıkları bilinen bu su kütleleri, gelecekte susuzluk meselesinin tahlili için kullanılabilir.
Bu tatlı su yatakları aslında 1970 yılında keşfedilmişti. Petrol kuyusu açmaya çalışırken kazara keşfedilen bu yapıların boyutları ise bilinmiyordu. Hakemli bir bilimsel yayın olan Scientific Reports’da yayımlanan bir makalede, Columbia University araştırmacıları ve the Woods Hole Oceanographic Institution grubu, 10 gün boyunca tatlı su havzasının haritasını çıkardı. New Jersey’den Massachusetts’e kadar olan alanı inceleyen araştırmacılar, elektromanyetik dalgalarla inceleme yaptı.
Elektromanyetik dalgaların tuzlu su ve tatlı suda farklı biçimde hareket etmesinden yola çıkan araştırmacılar, kıyının 80 kilometre kadar açığına uzanan ve yüzeyden 183 metre derinde başlayan bir tatlı su kütlesi buldu.
Buzullardan kalan bu tatlı su cepleri, topraktan sızan yeraltı kaynaklarından da besleniyor. Tam olarak tatlı su olmayan bu yapılar tekrar de okyanusların geri kalanına kıyasla çok daha az tuz barındırıyor. Haliye bu suları arındırmak ve içilebilir hale getirmek çok daha kolay ve masrafsız.
Araştırmanın baş müellifi Chloe Gustafson, “Aşağılarda izole alanlarda pak su olduğunu biliyorduk fakat ne kadar uzandığını ya da geometrisini bilmiyorduk. Bu, dünyanın geri kalanı için değerli bir kaynak olabilir.” dedi.
Genel yapıda yapılan incelemeler, bu cinsten oluşumların dünyanın dört bir yanında gözlemlenebileceğini ortaya çıkardı. Gelecekte yaşanması muhtemel olan su krizi, hakikat arındırma ve etrafa hassas yaklaşımlarla aşılabilecek üzere duruyor.
