Hayatımız boyunca keyifli olamadığımız anlar kesinlikle olur. Bu biçim anıları genelde unutmak isteriz lakin tekrar de bu anılar beynimizin bir köşesinde kesinlikle olur ve ortadan yıllar geçse de yaşadığımız o olayı hatırladığımız vakit canımız sıkılır. Makûs olaylar hayatın bir gerçeğidir ve bunu unutmak şu ana kadar mümkün değildi. Ancak yapılan iki araştırma, yaşanan travmatik olayların duygusal tesirinin aslında yönetilebilir olduğunu ortaya çıkardı. Velhasıl bilim insanları, travmatik olayları unutabilmenin yolunu keşfettiler.
Bu çalışmalardan birincisi bir ilaç üzerineydi. Bilim insanları, Prpofol isimli bir hususun (Bu unsur insanların kolaylıkla uyutulabilmesini sağlar.) bazı insanlarda hafıza kaybını tetiklediğini keşfetmişlerdi. Bir araştırma takımı, bu hususun olumsuz anıları bastırmak için kullanılıp kullanılamayacağını merak ettiler. Bilim insanlarının varsayımları, bu unsurun berbat anıları silmek için kullanılabileceği tarafındaydı.
Boston Üniversitesi, bu mevzuyu manalı kılmak için kimi testler yapmaya karar verdi. Bu test için 50 kişi belirlend ve bu 50 bireye, insanları travmatik olarak etkileyebilecek bir slayt gösterisi izletildi. Akabinde da 50 kişi ile bir hafta sonra tekrar görüşülmek için randevu verildi. Bir hafta sonra yine araştırma merkezine gelen 50 kişi ile izletilen slayt gösterisi tekrar tartışıldı. Bir hafta evvel belleklerine işlenen anları tekrar hatırlayan bu kümeye, Propofol uygulandı.
Bireylerden 25 adedine uyandıktan çabucak sonra, öteki 25 adedine de uyandıktan 24 saat sonra slayt şovları ile ilgili sorular soruldu. Uyandıktan çabucak sonra slaytla ilgili sorular sorulan 25 birey, her şeyi olağan haliyle hatırlıyordu. Verdikleri karşılıklar hem birbirleriyle hem de slayt gösterisi ile tutarlıydı. Lakin uyandıktan 24 saat sonra soru sorulan bireylerde ise durum çok değişikti. 25 kişi ne slayt gösterisi ile ilgili yanlışsız bilgiler verebiliyordu ne de verdikleri cevaplar başkalarıyla uyuşuyordu.
Yapılan bu çalışma ile Propofol'ün, insanların hafızasındaki makûs anıları tam silmese de en azından karmaşıklaştıracağını gösterdi.
İkinci çalışmanın konusu ise birinci çalışmaya nazaran biraz farklıydı. Beyin, yaşanan travmatik olayları nasıl ilişkilendiriyordu? Beynin hafıza ile ilgili kısmı bu süreci nasıl yürütüyordu? Bu soruların cevabını merak eden bilim insanları fareler üzerinde deney yaptılar.
Yapılan deneyde beynimizde bulunan 'Hipokampus' kısmı yakından incelenecekti. Bu kısım taraf bulma ve hafızada değerli bir role sahipti. Fareler üzerinde yapılan deneylerde, hipokampusun farklı bölgeleri uyarıldı. Hipokampus hücrelerine yapılan bu ihtarlarda, hücrelerin farklı tepkiler gösterdiği tespit edildi. Buna nazaran hipokampusun üst kısmı uyarıldığında, olumsuz anılar rastgele bir tesir yaratmıyordu. Lakin hipokampusun alt kısmı için durum daha farklıydı. Hipokampusun alt kısmındaki hücreler uyarıldığında, fareler genel olarak travmatik anılarını hatırlıyor ve buna nazaran yansılar veriyordu.
Araştırmaların önde gelen isimlerinden Steve Ramirez ve Briana Chen, bu bahisle ilgili birtakım açıklamalarda bulundular. Ramirez, insan beyni ile fare beyninin farklı olduğunu kabul ettiklerini fakat şayet bu iki yapı ortasında bir köprü kurulabilirse insanların travmatik anılarının yönetilebileceğini tabir etti. Chen ise anıların denetim edilmesi için hala çok uzun bir sürecin olduğunu fakat bu durumun imkansız olmadığını yaptıkları çalışmalarla anladıklarını belirtti.
